Oranje

Ik heb een oranje trui.
Een prachtexemplaar met de capaciteit om mijn gesprekspartner te laten verlangen naar een zonnebril.
Oranje dus.
Eigenlijk draag ik 'm bijzonder graag, maar in tijden zoals de Dag der Oranje, 30 april, voel ik mij altijd enigszins ongemakkelijk.
Te laat, te vroeg, teveel nadruk.
Alles komt er in mijn hoofd voorbij, maar vooral: Vandaag is geen goede oranje-trui-dag.

Dan hebben we het nog niet over de veiligheid van schutkleuren. Zwart valt minder op. Het laat enigszins toe dat mijn lijf, dat windkracht 18 of meer nodig heeft om zich ongewild te laten wegblazen, zich in mijn hoofd minder breed toont in de veiligheid van zwart.
Niet elke dag is een goede oranje-trui-dag.

Het EK zorgt voor een nieuw probleem. In tijden van voetbalkoorts is er maar één kleur die associatie oproept.
Juist, de nationale kleur die 11 gladiatoren namens ons land in de arena's van de volksspelen kleden.
Geen goede tijd voor oranje truien.

De zomer van vorig jaar liet de noodzaak van warme kleding voelen. Prachtig voor een oranje zomertruitje.
Maar de Olympische Spelen 2012 zorgen voor een nieuwe boost van hoop op glorie. Oranje glorie.
Geen goede tijd voor oranje truien zonder een patriottistische ladig.

Gelukkig is er een reden waarom oranje eigenlijk altijd zou kan. Waarom 30 april, voetbal, sport en welk andersoortig Nationaal geluk dan ook.
Niets meer dan een prachtige reminder dat een heel volk geniet van 'ons Oranje'.

Maar nog steeds is het vandaag geen oranje-trui-dag.
Dat was gisteren.