Hoe moedeloos kunnen we onszelf praten?

 

Het is ook allemaal niet eerlijk.

Ons speelveld verandert, de bibliotheken spelen een andere rol dan 20 jaar terug en we staan op de befaamde extinction timeline. Waarvan de originele post trouwens heel duidelijk aangeeft: "And of course, please don’t take this too seriously"Dat laatste zinnetje vergeten we nog wel eens.

Zullen we ons daar nu gewoon eens aan vasthouden? Dat we een kracht zijn met invloed op 4 miljoen bibliotheekleden, een kracht die van invloed is op het leven van kinderen, van jongeren, mensen die moeite hebben met lezen, Cultuurliefhebbers, digibeten en digiweters, mensen die aangepast lezen, senioren, zorginstellingen. Dat we een plek vervullen fysiek en digitaal. Dat we onderdeel zijn van het hart van dorpen en steden.

Dat we misschien anders worden, anders zijn, anders voelen en anders worden beleefd wil nog niet zeggen dat we onszelf al afgeschreven dienen te hebben. Dat mag de wereld best doen, maar laten we daar in ieder geval zelf niet aan mee gaan doen. Wanneer je kunt voetballen op water, wanneer je verandert wanneer de situatie verandert, dan is alles mogelijk.

Dit filmpje (via froot) laat ook zien dat we soms door moeten gaan tegen alle natuurwetten in. Dat het soms gewoon ook kan gaan zoals we dat zelf willen omdat we het willen. Dat het zelfs zo kan zijn dat we denken dat we er helemaal alleen voor staan en dat we worden uitgelachen en niet worden serieus genomen, maar dat op het moment dat het erop aan komt we veel meer supporters om ons heen vinden dan we misschien dachten.

Dat we zoveel tegenwind ondervinden, zoveel krachten die duwen, kan ons ook iets zeggen over de krachten die we zelf creëren. Want alleen grote krachten voelen tegenkracht.

En dat, dat is waar ik me vandaag, morgen en overmorgen aan wil vasthouden.