Welk verhaal wil je vertellen: een grote bruine envelop

Ik had er een: een grote bruine envelop. Gevonden op paaszondag terwijl ik eigenlijk heel traditioneel bij mijn ouders zou gaan eieren eten. Net zo on-traditioneel hebben we dat een uurtje naar achter geschoven zodat een deel van de avontuurlijke familie op stap kon: op zoek naar een grote bruine envelop.

Via twitter werd ik geattendeerd op de speur-, ontdek en zoektocht. Op het blog van Chris Bajema staat:
"In het Paasweekend worden in heel Nederland 250 enveloppen verspreid. Daarin zit de vraag of de vinders mij iets willen terugsturen. Iets bijzonders waarmee ik op onderzoek of avontuur kan gaan. Wat doe ik bijvoorbeeld met een 40 jaar oude brochure, een pinguïn of een volksliedje uit 1867? En wat gebeurt er eigenlijk wanneer u alleen maar een woord opstuurt of een positie op een landkaart? Als documentairemaker ben ik natuurlijk altijd op zoek naar bijzondere verhalen, maar misschien organiseer ik wel een happening of maak ik samen met de volgers van het project een kunstwerk of tentoonstelling. Alles is mogelijk."

Vanuit Rijmreis weet ik hoeveel werk het de makers kost om zo'n geweldig spektakel uit te zetten. Ik ben ook heel benieuwd hoe de buiten-Overijsselse versie er voor de bibliotheken dit jaar uit gaat zien.

Maar daar zat ik vlak voor het traditionele eieren eten samen met mijn moeder op hun laptop te kijken naar de dichtstbijzijnde envelop: Vorden. Pas de dag erop zouden er meer op de kaart verschijnen. Het was 'maar' 35 minuten rijden. Tja... een speurtocht blijft natuurlijk leuk. We waren niet de enigen die in de ban raakten. Petra de Boevere, Edwin en Kirstenkladdert hielpen verstoppen. Astrid wilde zoeken.

Maar dan komt het: wat stop je erin? Wat geef je nu mee aan deze radiomaker wat voor jou een verhaal is dat het waard is om te vertellen. Ik heb er wel een aantal die mij dierbaar zijn. De meesten van ons wel, lijkt me zo. Ik heb geen krantenknipsel gestuurd van die 15-jarige jongen bij zijn zelf gemaakte molen, geen ruikend stuk hout uit de werkplaats van mijn vader (en opa), geen grote rode boerenzakdoek, geen knuffel, geen houten beschilderd treintje, geen blikje politoer en ook niet een pagina uit mijn moleskine. Maar het had wel allemaal gekund.
Uiteindelijk hebben in mijn envelop een aantal foto's en mijn visitekaartje zijn plek gevonden. Terug naar Chris.

Het bijzondere is, dat de envelop al heel wat beroering heeft veroorzaakt. Niet alleen ben ik op stel en sprong op een ander moment met mijn zus op speurtocht geweest, maar ook tijdens de verjaardag van mijn vader luisterden ooms en tantes, buren en vrienden geïnteresseerd. Of juist in totale desinteresse: "Wat vind je daar nou aan!" "Jij zeker al het werk voor hem doen".
Maar ook anderen die de url gingen overschrijven, de dag erna op zoek wilden of juist heel benieuwd waren naar de toekomstige inhoud van de dan nog lege envelop. Wat kwamen er verhalen los. Ook de verhalen van en uit het dorp. Dat maakt het ook leuk, er zijn veel gezamenlijke verhalen die weer een heel eigen persoonlijk accent bij een ieder losmaken.

Er zijn zoveel verhalen die het waard zijn om te vertellen. Verhalen van vroeger, verhalen over het nu of verhalen die zich nog vooral in de toekomst gaan afspelen. Daarom stel ik mijn weblog ter beschikking aan jouw verhaal. Wat zou jij nu willen vertellen, welk verhaal is het waard om te delen met andere mensen. Wat is je dierbaar?
Vertel het me: wat zou jij terug hebben gestuurd wanneer het jouw envelop was geweest en welk verhaal zit erachter?

op zoek naar een grote bruine envelop from Essen2punt0 on Vimeo.