Maartens reis

Soms word je geraakt door een artikel, een zinssnede of de onderliggende toon van een kort berichtje.
Vanaf de tweede of derde dag ben ik door zo'n toon in de reis van Maarten terecht gekomen. Via Dutch Cowboys, waar hij nauw bij betrokken is, komt er af en te ook een artikel door. Een schokkende reis, maar wel een die een hoog realisme en hoog battle gehalte heeft.

Maarten Lens-FitzGerald's heeft een kanker ter grote van 2 vuisten. Hij leeft intensief online en de gemeenschap leeft mee. Gebruikt zijn maartensjourney.com blog, zijn Flickr foto stream en vooral zijn www.twitter.com/dutchcowboy. Zijn afspraken in het ziekenhuis worden met Spreadsheets.google.com geregeld.

Vandaag zijn we op dag 20 van zijn reis en ik bewandel virtueel zijn weg mee door te lezen, te huiveren, soms verschrikkelijk te lachen en toch ook te genieten van de moed en de veerkracht die hij en Lori, zijn vrouw, tonen. Ik ken hem niet persoonlijk. Maar elke post, elk bericht zorgt dat je meer en meer in iemands leven gezogen wordt. Maar heel bijzonder, wel datgene wat hij wil laten zien. Mooi vind ik dat. Wel delen, maar daardoor ook je grenzen kunnen bewaken.

Wat ik zo boeiend vind is niet alleen het verloop van zijn reis. Maar vooral de openheid en vastberadenheid waarmee hij dit te lijf gaat. De wijze waarop in de eerste planning van 'alles' hij dus ook denkt aan hoe hij dit ook online te lijf gaat.

Waarom ik dit post? Dit oh zo persoonlijke verhaal van Maarten? Omdat hij erover schrijft. Omdat hij iedereen laat meekijken in zijn leven. Troost biedt aan anderen die hetzelfde moeten doormaken. Die daardoor al iemand anders met hetzelfde online is tegengekomen. Maar ook vindt dat web2.0 tools helpen om zijn eigen grip op de zaken niet te verliezen. En dat.. dat is ook iets wat web2.0 te bieden heeft.

Of iedereen dat kan: ziekzijn2.0? Nee. Dat geloof ik niet. Maar hij wel!