Het zakmes

Toen ik elf werd, had ik maar een grote wens: een zakmes voor mijn verjaardag. Dat vond ik het mooiste, beste, leukste en spannendste kado dat ik me kon bedenken. Ik geloof dat het me behoorlijk veel moeite gekost heeft om vooral mijn moeder van mijn grootste wens ooit te overtuigen. Wat moest een elf jarig meisje nou toch met een zakmes?
Tot mijn grote vreugde nam mijn vader me op een middag vlak voor mijn verjaardag mee naar een grote ijzerwarenzaak in de buurt. Ik denk dat het wel een rol gespeeld heeft dat en mijn vader en mijn opa een timmerbedrijf hadden. Het was dus geen vreemd idee dat een kind ook 'iets' met hout of met gereedschap wilde. Daar was ik per slot van rekening mee grootgebracht.

Ik zie me nog heel trots lopen met dat prachtig ingepakte doosje waar mijn MIJN mes in zat. In pakpapier, dat wel. IJzerwarenzaken waren zeker in die dagen nog niet ingesteld op verjaardagscadeaus voor meisjes van bijna elf. Een meisje die op dat moment al wel wist dat ze bibliothecaris wilde worden. Of toch timmervrouw.. dat wist ik nog niet zeker.

Het was voor mij echt de gewoonste zaak van de wereld om mijn eigen mes te hebben. Zo'n pachtig groot Zwitzers zakmes. Met teveel (21!!) functies waardoor het altijd zoeken was naar het juiste onderdeel. Maar wel met pincet en tandenstoker! :)

In latere jaren heeft mijn zakmes me nog veel op weg geholpen door gewoon altijd onderin mijn tassen met me mee te gaan. De nodige schroeven, appels, peren, splinters en flesjes heeft mijn mes van dichtbij gezien.

Maar voordat jullie afhaken vanwege alle melancholie kom ik wel uiteindelijk bij mijn punt. Deze plek in Flickr namelijk. Wat denken julllie? Op ieder potje past een dekseltje? Of moet ik zeggen in dit geval: met elk mes valt wel iets te snijden.