Hoe moedeloos kunnen we onszelf praten?

 

Het is ook allemaal niet eerlijk.

Ons speelveld verandert, de bibliotheken spelen een andere rol dan 20 jaar terug en we staan op de befaamde extinction timeline. Waarvan de originele post trouwens heel duidelijk aangeeft: "And of course, please don’t take this too seriously"Dat laatste zinnetje vergeten we nog wel eens.

Zullen we ons daar nu gewoon eens aan vasthouden? Dat we een kracht zijn met invloed op 4 miljoen bibliotheekleden, een kracht die van invloed is op het leven van kinderen, van jongeren, mensen die moeite hebben met lezen, Cultuurliefhebbers, digibeten en digiweters, mensen die aangepast lezen, senioren, zorginstellingen. Dat we een plek vervullen fysiek en digitaal. Dat we onderdeel zijn van het hart van dorpen en steden.

Dat we misschien anders worden, anders zijn, anders voelen en anders worden beleefd wil nog niet zeggen dat we onszelf al afgeschreven dienen te hebben. Dat mag de wereld best doen, maar laten we daar in ieder geval zelf niet aan mee gaan doen. Wanneer je kunt voetballen op water, wanneer je verandert wanneer de situatie verandert, dan is alles mogelijk.

Dit filmpje (via froot) laat ook zien dat we soms door moeten gaan tegen alle natuurwetten in. Dat het soms gewoon ook kan gaan zoals we dat zelf willen omdat we het willen. Dat het zelfs zo kan zijn dat we denken dat we er helemaal alleen voor staan en dat we worden uitgelachen en niet worden serieus genomen, maar dat op het moment dat het erop aan komt we veel meer supporters om ons heen vinden dan we misschien dachten.

Dat we zoveel tegenwind ondervinden, zoveel krachten die duwen, kan ons ook iets zeggen over de krachten die we zelf creëren. Want alleen grote krachten voelen tegenkracht.

En dat, dat is waar ik me vandaag, morgen en overmorgen aan wil vasthouden.

 

Gelukkig

Daar zit je dan
In de zon met de jas stijf dicht
Te koud zonder
Maar met weer net te warm
Ogen dicht
Weer even open
Dicht
Koffie is gezet
En wordt gebracht
Met dikke schuimlaag van de melk
Een klein hapje alvast
Hap, weg
Eventjes maar
Alleen maar zijn
Wind in je haar
Koffie bij de hand
En zon in je gezicht

Gelukkig

 

Een beetje drama..

Precies wat je op soms nodig hebt.
Enjoy!

via froot

Vuur en vlam

Een paasvuur is kracht. Is 900 graden celcius in de kern.
Is vuur dat verder gaat dan de vlammen. Reikt waar het niet mag reiken en tegelijkertijd de magie van het vangen van vonken.

Paasvuur kijken is stof verzamelen en poerzwart thuiskomen: ruikend naar rook, zwart van het zand en de zwartgeblakerde takken en rood van de hitte van het vuur en koud bij de billen van de avondwind.

Een paasvuur is kracht van traditie, van met buren, vrienden, bekenden en wat drank in de hand kijken naar een fikkie. Weglopen van de hitte, kijken naar de vlammen en samen met je kinderen zien hoe intens het vuur vernietigd, licht geeft en verwarmt.

Tradities waren er voordat ik bestond en zullen er zijn wanneer ik al tot stof ben vergaan.
Ze vormen de brug tussen verleden, heden en de toekomst.
Een kracht op zich.