Vergankelijkheid

Er stond vorige week nog een huis.
Een prachtige bungalow die in het afgelopen jaar meer en meer in zichzelf gekeerd raakte. Als een droogbloem die er zonder water nog steeds prachtig uit kan zien, maar bij de eerste aanraking in elkaar stoft. Breekbaar en zonder leven.

De mevrouw die er woonde is er al veel meer dan een jaar niet meer. We woonden er jaren terug tegenover en ze heeft ons en onze kinderen zien komen, zien vervlechten en zien opgroeien.
Wij zagen haar strammer worden en minder makkelijk ter been zijn. Maar dat deed niets af aan de hartelijkheid en de vriendelijkheid.

Het huis zag ik af en toe aan de binnenkant. Niet vaak en bijna altijd achterom. Af en toe collecteerde ik ook bij haar en rond 30 april en de eerste meidagen plaatste Roelof in de laatste jaren vaak de vlag in de vlaggenstok. Kleine burendingetjes.

Maar toen ze er niet meer was, verdween de echtheid van het huis ook meer en meer. Een mens houdt de dingen levend, glanzend, soepel. Zonder leven verliezen dingen glans.

In twee dagen was het huis verdwenen. Een mensenleven lijkt opeens bijna uitgewist.Alsof de contouren al meer zeggen over het toekomstige huis dan wat er vorige week nog stond.

Het maakt me weemoedig. Niet zozeer vanwege alleen maar het wegvallen van iets van voorheen.
Maar in twee dagen verdween iets wat er als vanzelfsprekend voor altijd leek te staan. De wereld kan er in twee dagen heel anders uitzien.