Pages

maandag 25 mei 2009

Kansen



Twintig uur beeld per minuut. Dat is wat YouTube er constant bijkrijgt. Misschien moeten we bang zijn voor een eind aan het internet. Maar eigenlijk... eigenlijk is zelfs die hoeveelheid dan genoeg om in ieder geval mij de rest van mijn leven qua informatie en bronnen zoet te houden.
Wanneer ik dat rekensommetje van YouTube nu eens betrek op de gemiddelde levensverwachting van een willekeurige Nederlandse vrouw kom ik op ongeveer 30.000 dagen en een beetje uit. (en dus op 720.000 uur). In 25 dagen vanaf nu is op YouTube eenzelfde hoeveelheid beeldmateriaal toegevoegd om meer dan 83 jaar te bekijken: non-stop.

Volgens een aantal analisten gaan YouTube en Google zo aan zijn eigen succes ten onder, maar uit de reacties volgend onder dit artikel kun je ook een heel ander beeld krijgen. Namelijk een beeld waarin Google gewoon heel slim gebruik maakt van zijn natuurlijk assets.

Ik heb het dan natuurlijk niet over de kwaliteit. Maar kwaliteit kun je pas beoordelen wanneer je het materiaal gaat bekijken.

Waarom blijft dit beeld me nu toch door het hoofd spoken en kan ik het maar niet loslaten? Omdat er zoveel levens met YouTube gevuld worden dat je er gewoon bang van kunt worden.
Of.. bijzonder opgewonden.

Weer iets waar we als informatiespecialisten ons toch als een vis in het water zouden moeten voelen. Rauwe content, data en beeldmateriaal dat wel online staat en gedeeltelijk te doorzoeken is: maar te immens is om überhaupt te kunnen bevatten. En als wij daar al moeite mee hebben, zouden onze klanten dan helemaal van ellende vooral de negatieve kanten van het medium gaan zien? Die enorme berg, de kwalitatieve non-kwalitatieven, de rotzooi en niet de enorme mooie prachtige uitschieters die er toch ook zijn. Video is een relatief nieuw medium waarop wij met elkaar een nieuwe dimensie hebben toegevoegd aan de geschiedschrijving van onze eigen levens.

Ik denk niet dat we als afzonderlijke bibliotheken met een dergelijk monsterproject aan de slag kunnen of moeten willen. Misschien zelfs wel niet als landelijke organisatie. Alhoewel daar wel een mooie eerste slag gemaakt kan worden. Wat nu precies de 'digitale bibliotheek' is, is nog niet helemaal helder en zo zijn er wel meer vraagstukken die open en vrij voor ons liggen.
Ik zeg: laten we onze kansen zien liggen en gaan onderzoeken hoe we als grote landelijke gepassioneerde club met mensen en middelen ons steentje kunnen bijdragen daar waar we dat nodig achten.

En dat er zo her en der eens wat minder goed uit de verf komt? Dat is toch het risico van innovatief gedrag? Maar daarom niet minder de moeite waard.
Misschien komen we na onderzoek wel tot de conclusie dat we dat echt echt niet kunnen. Maar dat wil nog steeds niet zeggen dat het geen potentiële kans zou kunnen zijn?

In 25 dagen een lang mensenleven kunnen vullen met beeldmateriaal om naar te kijken.. Dan heb ik geen tijd meer over voor Slideshare, mijn rss-feeds of mijn twitter-praktijken!




5 opmerkingen:

Marina Noordegraaf .... zei

Falen is niet het vallen, maar het niet meer opstaan inderdaad :-) Of zoals mijn kinderen zeggen: leren is proberen.

Merk jij ook (net als zovelen) dat de conversatie nu op Twitter plaats vindt en niet zozeer meer op je blog?

essen2punt0 zei

Ik merk inderdaad dat ik meer converseer op twitter.

Deze post heeft echter zowiezo niet zoveel conversatie gebracht ;)

Mooi gezegd inderdaad, leren is proberen. :)

schrijverdezes zei

Op mijn blog komt het maar zelden tot conversatie, op twitter ook al niet. Per e-mail soms wel. Zou het ook niet een beetje van de persoon en de onderwerpen afhangen?

Annemarie van Essen zei

Dag schrijver, ik denk inderdaad dat het van de onderwerpen afhangt. Misschien ook van de ruimte tot conversatie die ik laat in mijn mening of de gehele post. Dat zal er zeker mee te maken hebben.

Plus dat ik daarnaast merk dat ik vaak ga nadenken over een post en dan er op het blog zelf niet op terugkom, maar soms in gesprekken met anderen wel.

schrijverdezes zei

Zelf hoopte ik toen ik ging bloggen dat een blog een plaats voor discussie en van elkaar leren zou zijn, maar zelfs een superblog als ZBDigitaal is dat maar nauwelijks, d.w.z. je leert daar wel wat maar vooral van Edwin. Blijkbaar is een blog geen goede plaats voor gesprek. Ik vind dat wel jammer, want ik spreek verder nauwelijks mensen 'uit het vak' omdat ik achter de schermen werk. Ik vind een blog eigenlijk helemaal niet zo '2.0'. Wat niet wegneemt dat bloggen leuk kan zijn...

.