Het rapport van EPN waar mijn aandacht op viel gaat over 'Werk in balans: Studie naar de vermening van werk en prive in de informatiesamenleving." In het onderzoek wordt gekeken naar wat de vermenging van werk en privé doet met mensen.
Natuurlijk verwondert me dat niet.
Maar wat me vooral opviel in het rapport was de volgende alinea:
Ik betrap me er ook regelmatig op dat ik thuis toch nog even kijk of jantjepietjeklaasjealexandra niet wat naar me gemaild heeft. Ik ben regelmatig niet op kantoor en sommige dingen vind ik toch belangrijk.
Maar tegelijkertijd wringt dan zo'n laatste zin. Vanwege die persoonlijke betrokkenheid zullen.. niet erg vinden..
Is dat zo? Zou dat echt zo zijn? Of is het vooral 'vanwege die persoonlijke betrokkenheid wordt het steeds meer persoonlijk falen ipv een gemeenschappelijk dragen?
Ik bedacht me dat er vast wel cijfers over te vinden zijn. Jawel, met dank aan het CBS.
Het lijkt allemaal mee te vallen, vooral hoge werkdruk en weinig ontplooiingsmogelijkheden doen werknemers de das om. Maar wat valt er dan onder werkdruk?
Ook de druk van het 'bijblijven'?
Als kenniswerker ligt er wel enige druk. Maar is dat druk van de werkgever of vanuit de werknemer zelf? Creëren we met elkaar een ander soort werkethos? Waarin het gaat om 'bijblijven', informeren en geïnformeerd worden. Maar dat niet alleen. We voelen ons er ook nog verantwoordelijk voor. Dan heb ik het nog niet eens over de rol van informatiestress als in: nooit meer alles kunnen weten.
Informatiestress, blogstress, neem-ik-de-telefoon-op-in-mijn-eigen-tijd-stress. Ergens ligt de grens. Het is aan de kenniswerker zelf om te bepalen waar hij of zij de grens legt.
En nu ik jullie toch rommelig door het geheel heenleidt. (Komt door de tijd waarop ik aan het schrijven ben ;)) Ik vraag me af: 75% van de beroepsbevolking? Ook de jongens en meisjes van de AH, de magazijnmedewerkers, de kantoorvakhandelmedewerkers en ga zo maar door? En daarnaast. Heel opmerkelijk verdient die groep gemiddeld 1000 euro meer. ehm.... Dat zou betekenen dat grofweg 25% dus minder verdient. Die moeten dan wel een knap bedrag minder verdienen om dat gemiddelde omhoog te schroeven. Of is er momenteel 25% geen kenniswerker en 75% wel?
Sommige rapporten roepen bij mij meer vragen op dan dat ze antwoorden geven. Maar interessant is het zeker!
Van de beroepsbevolking is 75 procent buiten werktijden via e-mail of telefoon bereikbaar voor werk Een groot deel, 70 procent, werkt ook daadwerkelijk buiten reguliere werktijden. Slechts 9 procent vindt dat gezin en sociale contacten te lijden hebben onder mobiele bereikbaarheid en overal kunnen werken. Toch onderneemt iets meer dan de helft actie om vermenging van werk en privé te voorkomen.
Werk en privé zullen steeds meer met elkaar vermengd raken. Dit komt
door:Van de werknemers is 75 procent bereikbaar via e-mail of telefoon voor werk buiten reguliere werktijden. Opvallend genoeg verdienen degenen die bereikbaar zijn per telefoon gemiddeld duizend euro meer dan degenen die niet bereikbaar zijn.
- Mobiliteitsproblematiek.
- Nederland wordt een kennisland. Kenniswerk vindt plaats op allerlei plekken en tijdstippen die de direct betrokkenen het beste schikken.
- Er een maatschappelijke roep om de mogelijkheden die ICT biedt ook te benutten om werk en privé beter te kunnen combineren.
Van de werknemers werkt 70 procent buiten reguliere werktijden. Het aantal dat meer dan een uur of verschillende keren per week/weekend werkt is in vakanties 6 procent, in het weekend 20 procent, door de week 34 procent en op vrije dagen 20 procent. Het aantal werknemers dat actief maatregelen neemt om vermenging van werk en privé te voorkomen is 53 procent.
Natuurlijk verwondert me dat niet.
Maar wat me vooral opviel in het rapport was de volgende alinea:
Nederland wordt steeds meer een kenniseconomie: nu is 40% van ons werk kenniswerk. Dat wordt 80%, verwacht McKinsey (2006). Mensen werken in een kenniseconomie op allerlei plekken, in allerlei verschillende verbanden (met klanten, collega’s, vakgenoten). Er wordt een beroep gedaan op de unieke combinatie van ervaring en kennis van kenniswerkers. De persoonlijke betrokkenheid en het oordeel van werknemers staat centraal: dat maakt dat kenniswerkers vaak ook buiten reguliere werktijden bereikbaar moeten zijn. Vanwege die persoonlijke betrokkenheid en gedrevenheid zullen veel werknemers dat niet erg vinden.Ik weet dat onze wereld een wereld wordt waarin de kenniseconomie hoogtij viert. 80% van 'ons' werk wordt kenniswerk. Werken in netwerkverband. Dat zijn we in Overijssel natuurlijk wel gewend. Ook de persoonlijke betrokkenheid en oordeel van werknemers staat centraal. Ook niet verwonderlijk. Want het overdragen van interne kennis is lastig. Dat kost bijna nog meer tijd dan het inpraten van een collega.
Ik betrap me er ook regelmatig op dat ik thuis toch nog even kijk of jantjepietjeklaasjealexandra niet wat naar me gemaild heeft. Ik ben regelmatig niet op kantoor en sommige dingen vind ik toch belangrijk.
Maar tegelijkertijd wringt dan zo'n laatste zin. Vanwege die persoonlijke betrokkenheid zullen.. niet erg vinden..
Is dat zo? Zou dat echt zo zijn? Of is het vooral 'vanwege die persoonlijke betrokkenheid wordt het steeds meer persoonlijk falen ipv een gemeenschappelijk dragen?
Ik bedacht me dat er vast wel cijfers over te vinden zijn. Jawel, met dank aan het CBS.
Het lijkt allemaal mee te vallen, vooral hoge werkdruk en weinig ontplooiingsmogelijkheden doen werknemers de das om. Maar wat valt er dan onder werkdruk?
Ook de druk van het 'bijblijven'?
Als kenniswerker ligt er wel enige druk. Maar is dat druk van de werkgever of vanuit de werknemer zelf? Creëren we met elkaar een ander soort werkethos? Waarin het gaat om 'bijblijven', informeren en geïnformeerd worden. Maar dat niet alleen. We voelen ons er ook nog verantwoordelijk voor. Dan heb ik het nog niet eens over de rol van informatiestress als in: nooit meer alles kunnen weten.
Informatiestress, blogstress, neem-ik-de-telefoon-op-in-mijn-eigen-tijd-stress. Ergens ligt de grens. Het is aan de kenniswerker zelf om te bepalen waar hij of zij de grens legt.
En nu ik jullie toch rommelig door het geheel heenleidt. (Komt door de tijd waarop ik aan het schrijven ben ;)) Ik vraag me af: 75% van de beroepsbevolking? Ook de jongens en meisjes van de AH, de magazijnmedewerkers, de kantoorvakhandelmedewerkers en ga zo maar door? En daarnaast. Heel opmerkelijk verdient die groep gemiddeld 1000 euro meer. ehm.... Dat zou betekenen dat grofweg 25% dus minder verdient. Die moeten dan wel een knap bedrag minder verdienen om dat gemiddelde omhoog te schroeven. Of is er momenteel 25% geen kenniswerker en 75% wel?
Sommige rapporten roepen bij mij meer vragen op dan dat ze antwoorden geven. Maar interessant is het zeker!
1 opmerking:
Je kunt zulke rapporten inderdaad op veel verschillende manieren interpreteren maar desondanks vond ik de uitkomsten toch ook opmerkelijk.
Het is opletten geblazen als alles steeds meer door elkaar gaat lopen maar als werkgevers daardoor ook flexibel worden vind ik het niet zo'n probleem eigenlijk...
Een reactie posten