Instant messaging is leuk! Laat ik daar nu gewoon eens mee beginnen. Natuurlijk is het nuttig, handig en oooonmisbaar. Maar ik vind het in de eerste plaats ook gewoon prettig.
Wel in samenhang met heel veel andere tools. Dat dan weer wel.
Een aantal jaar terug zat ik op een forum waarin iedereen van die keke leuke icoontjes had. Die van mij was dat in de verste verte niet. Geen ramp, maar niet naar mijn zin. Maar met het nodige gepuzzel achter mijn kiezen werd ik het toch zat. Waarom lukte het nu toch niet terwijl ik precies de instructies volgde!!! %*#@$
Uiteindelijk had een oldby medelijden met me en nodigde me uit voor een msn-gesprek. En door me elke stap uit te leggen en ik direct tijd had voor reactie lukte het warempel in een klein kwartiertje!
Is dit voorbeeld wereldschokkend? Nee, natuurlijk niet. Maar wel verdraaid gemakkelijk!
Mijn zoon van 4 (oei oei, wat deel ik nu weer met jullie! ;)) weet niet beter dan dat hij aan zijn oom aan de andere kant van de wereld alles kan laten zien wat hij maar wil. Al sinds zijn geboorte 'kent' hij het begrip IM omdat het er gewoon is. Hij werpt zijn handen omhoog en laat vol trots zijn nieuwe auto, vers gemaakte tekening of iets anders totaal niet relevants zien. Voor de webcam welteverstaan. Want anders ziet Oom het nog steeds niet. En zijn eerste woorden Engels werden heel verlegen ook uitgesproken richting Uncle and Antie.
Maar ook andersom zit er nu een klein mannetje gezellig te kleuren en het toetsenbord te bewerken voor onze zograagwillenkijkende ogen. Er wordt wat afgezwaaid, ge-dagd maar ook veel verteld en veel koffie gedronken aan onze kant en bier/wijn aan de andere kant en vice versa. Verder is het ook een verdraaid handig medium om foto's met elkaar te delen en meteen de ohs en ahs mee te krijgen of grote bestanden direct uit te wisselen. 380 mb met een iets te groot uitgevallen videobestand kost dan wel een halve dag downloaden, maar dat weegt nog steeds op tegen 10 dagen moeten wachten op de luchtpost.
Maar vooral is het contact wat anders is dan per telefoon. Er is namelijk de mogelijkheid om oogcontact te maken en ook te laten zien wat er gebeurd. En dat maakt IM (met webcam in dit geval) bijzonder effectief.
How Instant Messaging Works brengt me op weg.
Wilfred Rubens: technology enhanced learning heeft vaak veel interessante dingen te melden. Daarom ben ik daar maar eens begonnen met mijn onderzoektocht. Natuurlijk verwijst hij ook naar Pierre Gorissen. (Die al een hele tijd terug gestopt is met zijn educast, maar die ik daar nog steeds in mis!)
Maar een van de dingen die ik tegenkom is een link naar een stroomdiagram van Dave Pollard. Wanneer zet je nu wat in. Aardig bedacht, maar inderdaad niet helemaal zuiver van graat, zoals ook Wilfred al fijntjes mededeelt. Niettemin boeiende stof. (Ik vind het trouwens wel raar dat je bij een straight-forward question dus alleen maar een verwijzing naar e-mail ziet. Ik mis Instant Messaging inderdaad!)
Maar wie weet bedenk ik nog eens hoe ik zelf zo'n DFD zou opbouwen. (Ach.. ik moest toch nog 'iets' met Google docs ;))
Een ander interessant artikel kom ik al browsend tegen bij ZDnet: Hoe zakelijk is instant messaging?
Zoals deze quotes:
Denk maar aan de kosten, de menskracht en de veerkracht van de desbetreffende chattende medewerkers. Want het vergt wel een zekere creativiteit van de desbetreffende medewerkers.
En daarnaast is het handig als je dan ook echt, echt bereikbaar bent.
Voor degenen die vooral hun ogen op het midden van mijn blog hebben gericht: kijk maar eens naar rechts. Tada! Een prachtige chatmogelijkheid met ondergetekende. Maar ik moet wel eerlijk bekennen dat ik lang niet altijd online ben en ook nog wat moeite heb met de Guest-anoniem status van de binnenkomende chats.
En daarmee kon een collega me natuurlijk meteen weer prachtig te pakken nemen.
Jammer genoeg heb ik van deze sessie geen verslag. Maar ik was toch voor een paar minuten in de zalige veronderstelling dat ik via Google niet alleen heel gemakkelijk te vinden was, maar dat er ergens dus een Engelstalige heer of dame me bevroeg over mijn voorkeuren.
Nee, fijn hoor! ;)
(Wat dan wel weer heel interessant was, was dat ik met dezelfde collega ook al een aantal kleine vragen zo snel heb weten te heen en weren zonder al te veel inspanning en moeite).
Meebo op m'n blog vond ik dan stilistisch gezien weer te lelijk. Google talk is mooi 'kaal'
En dan het laatste punt van mijn oh zo warrige betoog. Ja, ik ben voor. Ja, ik ben overtuigd van het nut. Ja, chatten of webcammen werkt. Maar... mag dat schuldgevoel dan ook weg?
Het schuldgevoel dat je iets aan het doen bent wat eigenlijk 'verboden' voelt. Want chatten is nog altijd heel nauw verweven met plezier, ondeugende spelletjes en alleen maar voor de privé.
Dat vind ik zo jammer. Want net zoals met elk middel ligt het aan de gebruikers wat er mee gebeurd. Ook in een heel oud Dafje kun je verschrikkelijk hard scheuren. Net zo goed als dat je er keurig mee kunt rijden.
Hetzelfde geldt voor heel veel andere dingen. Dus ook voor Instant Messaging.
Met zorg gebruikt een prachtige tool voor een diverse doelgroep.
Wel in samenhang met heel veel andere tools. Dat dan weer wel.
Een aantal jaar terug zat ik op een forum waarin iedereen van die keke leuke icoontjes had. Die van mij was dat in de verste verte niet. Geen ramp, maar niet naar mijn zin. Maar met het nodige gepuzzel achter mijn kiezen werd ik het toch zat. Waarom lukte het nu toch niet terwijl ik precies de instructies volgde!!! %*#@$
Uiteindelijk had een oldby medelijden met me en nodigde me uit voor een msn-gesprek. En door me elke stap uit te leggen en ik direct tijd had voor reactie lukte het warempel in een klein kwartiertje!
Is dit voorbeeld wereldschokkend? Nee, natuurlijk niet. Maar wel verdraaid gemakkelijk!
Mijn zoon van 4 (oei oei, wat deel ik nu weer met jullie! ;)) weet niet beter dan dat hij aan zijn oom aan de andere kant van de wereld alles kan laten zien wat hij maar wil. Al sinds zijn geboorte 'kent' hij het begrip IM omdat het er gewoon is. Hij werpt zijn handen omhoog en laat vol trots zijn nieuwe auto, vers gemaakte tekening of iets anders totaal niet relevants zien. Voor de webcam welteverstaan. Want anders ziet Oom het nog steeds niet. En zijn eerste woorden Engels werden heel verlegen ook uitgesproken richting Uncle and Antie.
Maar ook andersom zit er nu een klein mannetje gezellig te kleuren en het toetsenbord te bewerken voor onze zograagwillenkijkende ogen. Er wordt wat afgezwaaid, ge-dagd maar ook veel verteld en veel koffie gedronken aan onze kant en bier/wijn aan de andere kant en vice versa. Verder is het ook een verdraaid handig medium om foto's met elkaar te delen en meteen de ohs en ahs mee te krijgen of grote bestanden direct uit te wisselen. 380 mb met een iets te groot uitgevallen videobestand kost dan wel een halve dag downloaden, maar dat weegt nog steeds op tegen 10 dagen moeten wachten op de luchtpost.
Maar vooral is het contact wat anders is dan per telefoon. Er is namelijk de mogelijkheid om oogcontact te maken en ook te laten zien wat er gebeurd. En dat maakt IM (met webcam in dit geval) bijzonder effectief.
How Instant Messaging Works brengt me op weg.
Wilfred Rubens: technology enhanced learning heeft vaak veel interessante dingen te melden. Daarom ben ik daar maar eens begonnen met mijn onderzoektocht. Natuurlijk verwijst hij ook naar Pierre Gorissen. (Die al een hele tijd terug gestopt is met zijn educast, maar die ik daar nog steeds in mis!)
Maar een van de dingen die ik tegenkom is een link naar een stroomdiagram van Dave Pollard. Wanneer zet je nu wat in. Aardig bedacht, maar inderdaad niet helemaal zuiver van graat, zoals ook Wilfred al fijntjes mededeelt. Niettemin boeiende stof. (Ik vind het trouwens wel raar dat je bij een straight-forward question dus alleen maar een verwijzing naar e-mail ziet. Ik mis Instant Messaging inderdaad!)
Maar wie weet bedenk ik nog eens hoe ik zelf zo'n DFD zou opbouwen. (Ach.. ik moest toch nog 'iets' met Google docs ;))
Een ander interessant artikel kom ik al browsend tegen bij ZDnet: Hoe zakelijk is instant messaging?
Zoals deze quotes:
Eigenlijk is instant messaging (IM) het schoolvoorbeeld van het fenomeen dat onderzoeksbureaus als Gartner als consumerizationEn daar liggen natuurlijk wel kansen. Maar ook veel lasten die de lusten dan moeten dragen.
omschrijven: applicaties of programma’s (zoals Google Desktop, Skype,
blogs of sociale netwerken) die oorspronkelijk werden ontwikkeld voor
de consumentenmarkt maar die na verloop van tijd opduiken in de
bedrijfswereld. Toepassingen die overigens vaak ook een verdere
vervaging tussen professioneel en privéleven in de hand werken.
Voor intern gebruik binnen een bedrijf vormt instant messaging de
logische stap tussen bellen met een collega of gewoon even naar die
collega lopen. Het grote voordeel van een IM-venster is dat het niet
onmiddellijk alle aandacht opeist, wat met de andere twee opties wel
het geval is. Daarnaast kan een chatvenster ook tevoorschijn komen
terwijl er bijvoorbeeld een telefoongesprek wordt gevoerd. Hierdoor is
het mogelijk om wat extra informatie toe te voegen aan de communicatie.
Centraal staat ook de betrachting om de hoeveelheid interne mails te
reduceren en de communicatie binnen de organisatie te stroomlijnen.
Maar naast IM tussen werknemers onderling is er instant messaging
tussen werknemers en hun klanten. De meest praktische toepassing van
instant messaging binnen bedrijven ligt namelijk in de integratie van
chat op een webpagina. Dat biedt klanten de mogelijkheid om vragen over
producten of over de website direct aan een van uw medewerkers te
stellen. ....
Als u het grootser wilt aanpakken, dan is het mogelijk om de website in
de gaten te laten houden en proactief chatuitnodigingen te laten
sturen. Een digitale 'kan ik u helpen?' als het ware.
Denk maar aan de kosten, de menskracht en de veerkracht van de desbetreffende chattende medewerkers. Want het vergt wel een zekere creativiteit van de desbetreffende medewerkers.
En daarnaast is het handig als je dan ook echt, echt bereikbaar bent.
Voor degenen die vooral hun ogen op het midden van mijn blog hebben gericht: kijk maar eens naar rechts. Tada! Een prachtige chatmogelijkheid met ondergetekende. Maar ik moet wel eerlijk bekennen dat ik lang niet altijd online ben en ook nog wat moeite heb met de Guest-anoniem status van de binnenkomende chats.
En daarmee kon een collega me natuurlijk meteen weer prachtig te pakken nemen.
Jammer genoeg heb ik van deze sessie geen verslag. Maar ik was toch voor een paar minuten in de zalige veronderstelling dat ik via Google niet alleen heel gemakkelijk te vinden was, maar dat er ergens dus een Engelstalige heer of dame me bevroeg over mijn voorkeuren.
Nee, fijn hoor! ;)
(Wat dan wel weer heel interessant was, was dat ik met dezelfde collega ook al een aantal kleine vragen zo snel heb weten te heen en weren zonder al te veel inspanning en moeite).
Meebo op m'n blog vond ik dan stilistisch gezien weer te lelijk. Google talk is mooi 'kaal'
En dan het laatste punt van mijn oh zo warrige betoog. Ja, ik ben voor. Ja, ik ben overtuigd van het nut. Ja, chatten of webcammen werkt. Maar... mag dat schuldgevoel dan ook weg?
Het schuldgevoel dat je iets aan het doen bent wat eigenlijk 'verboden' voelt. Want chatten is nog altijd heel nauw verweven met plezier, ondeugende spelletjes en alleen maar voor de privé.
Dat vind ik zo jammer. Want net zoals met elk middel ligt het aan de gebruikers wat er mee gebeurd. Ook in een heel oud Dafje kun je verschrikkelijk hard scheuren. Net zo goed als dat je er keurig mee kunt rijden.
Hetzelfde geldt voor heel veel andere dingen. Dus ook voor Instant Messaging.
Met zorg gebruikt een prachtige tool voor een diverse doelgroep.
2 opmerkingen:
Dag enthousiasteling!
Mogelijkheden legio inderdaad. Chatwidgets op sociale netwerksites bijvoorbeeld. Maar dan moet aan de basisvoorwaarden wel voldaan zijn. Dat is denk ik - gezien het schuldgevoel waar je het over hebt - nog niet zo.
Als je het over basisvoorwaarden hebt dan is dat denk ik: weten wat je als bibliotheek wilt en vervolgens daarnaar handelen. En dan díe mensen laten chatten die dat leuk vinden en daar de door jou genoemde veerkracht voor hebben. En dan kan dat schuldgevoel ook gelijk weg!
Al schrijvende zie ik een paar stappen:
1. Een visie die past bij de missie van de bibliotheek
2. Draagvlak creeëren (Ja, maaren van mensen wegnemen)
3. Randvoorwaarden creeëren (Uren vrijroosteren, Aansluiten op kwaliteiten van mensen, ..)
4. Doen
Je kunt ook beginnen te doen maar dan loop je toch tegen 1, 2 en 3 op denk ik. Wat denk jij?
Ik deel je mening. Ik denk inderdaad dat je zeker met dit soort dingen niet zomaar kunt 'doen'.
Dat kan, maar uiteindelijk loop je dan vast. Want 'doen' betekent doen zonder draagvlak.
Ik heb het idee dat we er dan nog niet helemaal zijn. Op de een of andere manier wringt het nog ergens.
Misschien wel het omdraaien van 2 en 3. Eerst de randvoorwaarden creëren om daardoor meteen het draagvlak helder te kunnen creëren en uit te dragen.
Met dank!
Wie vult aan?
Een reactie posten